Floris-Jan Werners

Uitgangspunt is dat een partij niet in de loop van de procedure in een andere hoedanigheid kan gaan optreden dan die waarin zij haar vordering bij aanvang van de procedure heeft ingesteld. Volgens de Hoge Raad is in deze zaak voor toepassing van het voormelde uitgangspunt geen plaats in het licht van bijzondere omstandigheden. De auteur gaat in zijn annotatie bij dit arrest in op deze bijzondere omstandigheden en op verandering van partijhoedanigheid in het algemeen. Ook geeft de auteur aanbevelingen van praktische aard. De annotatie, gepubliceerd in VAST, kunt u hier lezen.

Vandaag, dinsdag 25 februari 2020, verschijnt de Kroniek Burgerlijk Procesrecht in het Advocatenblad.

Volgens vaste jurisprudentie hoeft een partij die als lasthebber in eigen naam voor rekening van een lastgever procedeert (“middellijke vertegenwoordiging”), pas te stellen en zo nodig te bewijzen dat hij uit hoofde van lastgeving bevoegd is op te treden in het geval het verweer van de wederpartij daartoe aanleiding geeft. In lijn met die jurisprudentie, bevestigt de Hoge Raad in dit arrest dat de lasthebber die in eigen naam procedeert ook in hoger beroep nog kan meedelen dat hij ten behoeve van een ander optreedt. De lastgever kan op die manier lang op de achtergrond opereren.

Bij procesvertegenwoordiging op grond van lastgeving in eigen naam/middellijke procesvertegenwoordiging kunnen procedurele bevoegdheidsvragen rijzen in het geval dat de lastgever het niet eens is met de wijze waarop zijn belangen worden behartigd door de lasthebber. In bijgaand artikel wordt een aantal van die bevoegdheidsvragen behandeld. 

In dit artikel staat het moment van aanvang van de vijfjarige (korte) verjaringstermijn centraal. Dat aanvangsmoment is vaak moeilijk te bepalen. Dat blijkt ook weer uit het arrest Mispelhoef/Staat van 31 maart 2017. De Hoge Raad oordeelt daarin contrair aan de conclusie van A-G Keus. En passant geeft de Hoge Raad een lesje verjaringsrecht.